Geboren worden is per definitie al een trauma. Bovendien maak jij als je geboren wordt je eerste scheiding mee. Het geboren worden zorgt namelijk voor een fysieke scheiding tussen jou en je moeder. Sommige van ons maken zelfs in de baarmoeder al hun eerste verlies mee. Hoe was deze scheiding voor jou? Hoe was het voor je moeder? Want wat voelen barende moeders zich soms machteloos, onzeker, niet gehoord en niet gezien in hun barensnood, of daarna. Wat hen vaak ook weer schuld-, spijt- of schaamte gevoelens geeft. En als je dan als moeder, hetzij pasgeboren, of als enigszins ervaren, ook nog ont-dekt dat alle ervaringen die je als moeder hebt beleefd en gevoeld tijdens de zwangerschap en geboorte van invloed zijn op het gedrag en karakter van je kind, dan wil er vanuit onze fijne saboterende overtuigingen ook nog wel even een heel naar stemmetje opstaan die er nog eens een flinke lading bovenop legt. “Ik heb het niet goed gedaan”, of “Het is mijn schuld” dus “Ik moet het  goedmaken, ik moet het beter doen”. Je voelt ‘m vast wel, hier loop je in vast. Het kan even duren, maar het gebeurd. En dat is zo menselijk en logisch!